Μετά από πολυετή και αδικαιολόγητη καθυστέρηση, εντρύφησα και γω στα πολιτικά παιχνίδια του Westeros, παρακολουθώντας τους 6 (προς το παρόν) κύκλους του Game of Thrones. Η σειρά είναι αδιαμφισβήτητα μια από τις καλύτερες και πιο σημαντικές σειρές των τελευταίων ετών και συνεισέφερε στο λεγόμενο TV Peak που βλέπουμε σήμερα. Παρόλα αυτά αυτό το άρθρο δεν είναι κριτική της σειράς μέχρι τώρα. Αυτό το κρατάμε για λίγο πρίν την πρεμιέρα του έβδομου κύκλου. Εδώ θέλω να ασχοληθώ με κάποια στοιχεία της σειράς που πιστεύω ότι την κάνουν να ξεχωρίσει. Δεν θα αναφερώ τα γνωστά όπως την εξαιρετική ηθοποιία, την προσεγμένη παραγωγή, το άψογα δομημένο σενάριο, την εκπληκτική μουσική, τα φαντασμαγορικά εφέ, τους αξέχαστους χαρακτήρες, τις επικές μάχες και τις εντυπωσιακές τοποθεσίες. Μην με παρεξηγείτε, όλα αυτά είναι υπέρ αρκετά, αλλά επιθυμώ να σχολιάσω κάποιους λόγους που δεν τους ακούμε συχνά.
Βια
Ξέρω είναι κάπως οξύμωρο να λέω πως θα μιλήσω για λιγότερο γνωστούς λόγους επιτυχίας του Game of Thrones και να ξεκινάω με την βία αλλά ακούστε με. Παρότι η αφθονία ωμής βίας στη σειρά τραβάει ένα κοινό (μεταξύ άλλων ανώμαλους σαν εμένα) θεωρώ πως η σειρά χρησιμοποιεί την βία αφηγηματικά. Η σκληρότητα χρησιμοποιείται όχι μόνο για να τραβήξει τα “αιμοδιψή” πλήθη, αλλά για να μας κάνει να ανησυχούμε και κατά προέκταση να συνδεθούμε περισσότερο με τους χαρακτήρες, μέσα από τις απειλές που αντιμετωπίζουν. Αυξάνει την ένταση στο κατακόρυφο και κάνει τις ήττες πιο στενάχωρες και τις νίκες πιο γλυκές, ακριβώς επειδή το ρίσκο είναι μεγάλο. Επίσης αμετανόητα κακοί χαρακτήρες σαν τον Geoffrey και τον Ramsay μπορούν να σταθούν σοβαρά μόνο στον μεσαιωνικό κόσμο του Westeros, όπου η ωμότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής. Και μιας και μιλήσαμε για τον κόσμο…
World-Building
O George R. R. Martin, μέσα από τα βιβλία του, δημιούργησε ένα απέραντο και άκρως λεπτομερές σύμπαν και η HBO δεσμεύτηκε να το μεταφέρει με πιστότητα στη μικρή οθόνη, δημιουργώντας ακόμα και τις γλώσσες Dothraki και Valyrian. Αυτό όμως που πραγματικά δίνει ζωή στον κόσμο του Martin είναι ότι μοιάζει όντως με ένα μέρος όπου ζούν άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν δημιουργήσει τους μύθους τους, τις θρησκείες τους, τα έθιμα τους, τις γλώσσες τους και τις φράσεις τους. Πέρα από την αυθεντικότητα του όμως, ο λόγος που αυτός ο κόσμος μας τραβάει τόσο πολύ είναι το ότι είναι ένα μέρος που θα θέλαμε να ζούσαμε αλλά και συνάμα φοβόμαστε. To Westeros προσφέρει εντυπωσιακές πόλεις και τοπία που κόβουν την ανάσα με την ίδια αφθονία που προσφέρει θανατηφόρους κινδύνους και αυτό το κάνει συναρπαστικό.
Αναδόμηση του είδους της φαντασίας
Το είδος της φαντασίας επι σειρά ετών μονοπωλείται από ιστορίες με ενάρετους ευγενείς που κερδίζουν τον θρόνο και απλούς χωρικούς που ανακαλύπτουν πως έχουν έναν ξεχωριστό ρόλο στο κόσμο. O Martin φαίνεται να έχει κουραστεί από αυτά τα κλισέ, καθώς όχι μόνο τα αγνοεί, αλλά και τα σατιρίζει. Στον κόσμο του οι ενάρετοι ευγενείς καταλήγουν χωρίς κεφάλι εξαιτίας των αξιών τους και δεν υπάρχουν εκλεκτοί ή μεσσίες. Ακόμα και η αναλογία του μύθου της Ιφιγένειας στην ιστορία φέρνει ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Στην φαντασία, σχεδόν πάντα επικρατούν οι δυνάμεις του καλού, προσφέροντας μας τη λύτρωση. Όχι όμως στο Westeros. Αυτό είναι που κάνει το GoT τόσο απρόβλεπτο και εθιστικό. Σπάνια ικανοποιούνται οι προσδοκίες μας και ακόμα πιο σπάνια λαμβάνουμε ηθική ικανοποίηση. Γι αυτό και το βλέπουμε, μέχρι επιτέλους να υπάρξει ποιητική δικαιοσύνη. Βέβαια πλησιάζοντας προς το τέλος τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν μια διαφορετική, πιο τυπική κατεύθυνση, πράγμα λογικό καθώς όλες οι ιστορίες έχουν κανόνες. Μένει να δούμε όμως τι άλλες (όχι και τόσο ευχάριστες) εκπλήξεις μας επιφυλάσσει ο Martin.
Ηθική
Ίσως ο πιο ξεκάθαρος σκοπός του GoT είναι να δείξει πως στην ηθική δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, αλλά κυριαρχεί το γκρί, πράγμα το οποίο αντηχεί και στα απαλά χρώματα και τις γκρίζες αποχρώσεις της σειράς. Ακόμα και ο ενάρετος Jon Snow και η απονήρευτη Sansa, μέχρι το τέλος της έκτης σεζόν έχουν λερώσει τα χέρια τους. Ο θεατής παρακολουθεί ελεεινούς χαρακτήρες να εξιλεώνονται ή να τα καταφέρνουν καλύτερα από τους ηθικά ανωτερούς τους και αναγκάζεται να αναρωτηθεί αν η ηθική είναι ένα σύνολο αξιών ή το όφελος των περισσοτέρων. Ένας φριχτός άνθρωπος είναι από μόνος του έτσι ή είναι γέννημα των συνθηκών, και αν ναι μπορούμε να τον κατηγορήσουμε; Ο Martin, μέσα από εξαιρετικούς μονολόγους και τρισδιάστατους χαρακτήρες, δείχνει πως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή και το αφήνει στην κρίση του κοινού.
Αν και νέος στο Game of Thrones, μου ήταν ξεκάθαρο από τα πρώτα επεισόδια πως η σειρά κάνει κάτι ξεχωριστό. Οι δημιουργοί της αντιμετωπίζουν το υλικό του Martin με τον πρέποντα σεβασμό και διατηρούν την φιλοσοφημένη και γεμάτη ίντριγκα ιστορία του στο ακέραιο. Πρόκειται για μια σειρά που άλλαξε τα πράγματα στην τηλεόραση και πιθανά θα αλλάξει και τις νόρμες του είδους της φαντασίας. Περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία τον έβδομο κύκλο!
Ορέστης
[vc_row][vc_column][thb_gap height=”45″][thb_postcarousel title_position=”bottom-title” columns=”4″ navigation=”true” source=”size:20|post_type:post”][thb_gap height=”45″][/vc_column][/vc_row]
